Ότι τα μουσεία μιας χώρας είναι οι κιβωτοί της μνήμης του λαού της είναι λίγο-πολύ γνωστό και ισχύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Χρειάζεται όμως να διαβάσει κανείς έστω και επιφανειακά την ιστορία της Ιαπωνίας και ειδικά του Τόκιο για να αντιληφθεί την κεφαλαιώδη σημασία που έχει το Υπαίθριο Αρχιτεκτονικό Μουσείο Έντο-Τόκιο (Έντο-Τόκιο Τατεμόνο Εν/江戸東京たてもの園) κυρίως για την ίδια την μητρόπολη αλλά και για τη χώρα που την περιβάλλει. Μόνο στην περίοδο Έντο (1603-1868), η πόλη είχε ισοπεδωθεί από περισσότερες από 50 μεγάλες πυρκαγιές και περισσότερους από 10 σεισμούς μεγέθους πάνω από 7 –αν προσθέσει κανείς τους 4-5 τυφώνες τον χρόνο που ακόμα περνούν πάνω από την ιαπωνική πρωτεύουσα, πραγματικά απορεί κανείς που αυτή η περιοχή της Ιαπωνίας κατοικείται ακόμα.
Εξαιτίας όλων αυτών (και του μεγάλου σεισμού του 1923, και των βομβαρδισμών του 1945 και.. και… και…) το Τόκιο δεν έχει “παλιά πόλη”. Τα πάντα εδώ έχουν ηλικία το πολύ 50-60 ετών και αντιμετωπίζονται ούτως ή άλλως σαν αναλώσιμα, χωρίς καμία διάθεση διατήρησης της αυθεντικότητάς τους: ένας Ιάπωνας, θα σου δείξει την πύλη Καμιναριμόν του ναού Σενσότζι στην Ασακούσα και θα σου πει περήφανος ότι έχει ηλικία πάνω από 11 αιώνες –όταν σχολιάσεις σε πόσο καλή κατάσταση είναι, θα σου πει ότι αυτή η πύλη φτιάχτηκε το 1960 και δε θα καταλάβει γιατί θεωρείς ότι υπάρχει κάποια αντίφαση στα λεγόμενά του, ούτε τι ακριβώς εννοούσε ο Πλούταρχος όταν αναφερόταν στο πλοίο του Θησέα. Το σχήμα κρατάει ζωντανό το περιεχόμενο και αυτό ακριβώς είναι που κάνει το Υπαίθριο Αρχιτεκτονικό Μουσείο Έντο-Τόκιο πολύτιμο.
Στα 70 στρέμματά του, το πάρκο-μέσα-στο-πάρκο (ανήκει στο Πάρκο Κογανέι στην ομώνυμη πόλη του δυτικού Τόκιο), περιλαμβάνει 30 ανακατασκευασμένα κτίρια που εικονογραφούν ολοζώντανα τις περιόδους Έντο, Μέιτζι (1868-1912), Τάισο (1912-1925) και Σόουα (1926-1989) –με άλλα λόγια όλη την πρώιμη νεώτερη και τη σύγχρονη Ιαπωνία. Από αγροικίες μέχρι ναούς, καταστήματα και δημόσια λουτρά μέχρι κατοικίες αριστοκρατών επηρεασμένων από τα δυτικά αρχιτεκτονικά ρεύματα, όλα βρίσκονται εκεί, ανοιχτά και γεμάτα από αυθεντικές λεπτομέρειες και αντικείμενα, όπως ήταν όταν κατοικούνταν και ήταν μέρος της ζωής της πόλης που έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη μητρόπολη του κόσμου. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο βαθιές είναι οι αρμονικές που δονούνται στην ψυχή των Ιαπώνων όταν κυκλοφορούν μέσα, έξω και γύρω από τα κτίρια του μουσείου· για τον δυτικό επισκέπτη πάντως, είναι μια από τις εντονότερες εμπειρίες που μπορεί να έχει στο Τόκιο.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΧΑΡΤΗΣ
Το πάρκο είναι προσβάσιμο με λεωφορείο (5-10 λεπτά) από τους σταθμούς Χάνα-Κογανέι (Hana-Koganei) της γραμμής Σέιμπου-Σιντζούκου (Seibu Shinjuku Line) και Μουσάσι-Κογανέι (Musashi-Koganei) της γραμμής Τσούο (Chuo Line) της JR.
Φωτογραφίες © Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης
Δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Από το 2012 μέχρι το 2016 έγραφε την εβδομαδιαία στήλη στο GreeceJapan.com “Γράμματα από έναν αιωρούμενο κόσμο” και το 2020 κυκλοφόρησε το ομότιτλο βιβλίο του. Περισσότερα στη συνέντευξη που είχε δώσει στο GreeceJapan.com.
