Είναι πασίγνωστη η εικόνα του στην έξοδο του Σταθμού της Σιμπούγια. Δεν θα λέγαμε ότι εκεί ο Χάτσικο νιώθει μοναξιά – είναι στο πιο δημοφιλές σημείο συνάντησης στο Τόκιο με κόσμο γύρω του την κάθε στιγμή. Και όπως θα δείτε στη φωτογραφία στο τέλος του άρθρου μας έχει συχνά και εκλεκτή παρέα!
Όμως σε κάποιο άλλο σημείο της ιαπωνικής πρωτεύουσας, ο Χάτσικο έχει κάθε λόγο να πετάει από τη χαρά του. Εκεί που συνάντησε ξανά τον καθηγητή Χιντεσάμπουρο Ουένο, στη Γεωπονική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τόκιο, όπου δίδασκε ο κύριός του. Και η χαρά αυτή, η αγάπη και η αφοσίωση αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στα μπρούτζινα αγάλματα που φιλοτέχνησε ο Τσουτόμο Ουέντα το 2015, στην 80ή επέτειο του θανάτου του θρυλικού σκύλου που έγινε παγκόσμιο σύμβολο αφοσίωσης και αγάπης.
Ο καθηγητής Χιντεσάμπουρο Ουένο υιοθέτησε τον σκύλο ράτσας Ακίτα τον Ιανουάριο του 1924 όταν ήταν κουτάβι 2 μηνών και έμειναν αχώριστοι μέχρι το θάνατο του καθηγητή. Ο Χάτσικο τον συνόδευε καθημερινά από το σπίτι του μέχρι το σταθμό της Σιμπούγια και κατόπιν γύριζε σπίτι. Ξαναγύριζε στο σταθμό το απόγευμα όπου περίμενε να γυρίσει ο Ουένο. Το Μάιο του 1925 ο πιστός σκύλος τον συνόδευσε όπως πάντα στο σταθμό και γύρισε σπίτι. Όμως ο καθηγητής δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά διότι κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης στο Πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλικό. Ο Χάτσικο ξαναγύρισε στο σταθμό περιμένοντας στο ίδιο σημείο τον κύριό του κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής του (πολλοί συγγενείς του καθηγητή τον πήραν σπίτι τους, αυτός όμως πάντα κατάφερνε να το σκάσει και να ξαναγυρίσει στο σταθμό). Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στο σταθμό της Σιμπούγια.
